ناخوش و خوش، هر ضمیرت از خود است - مثنوی مولوی

چون به امرِ توست اینجا این صفات / پس در امرِ توست آنجا آن جزات

چون ز دستت زخم بر مظلوم رُست / آن درختی گشت از او زَقّوم رُست

چون ز خشم، آتش تو در دل‌ها زدی / مایۀ نارِ جهنّم آمدی

آن سخن‌های چو مار و کژدمت / مار و کژدم گشت و می‌گیرد دُمت

از تو رُسته‌ست، ار نکوی‌ست ار بد است / ناخوش و خوش، هر ضمیرت از خود است

( مثنوی مولوی )