ای دیوِ سپیدِ پای در بند - ملک‌الشعرا بهار

ای دیوِ سپیدِ پای در بند / ای گنبدِ گیتی، ای دماوند

از سیم به سر یکی کُله‌خود / زآهن به میان یکی کمربند

تا چشمِ بشر نبیندت روی / بنهفته به ابر چهرِ دلبند

چون گشت زمین ز جورِ گردون / سرد و سیه و خموش و آوند،

بنواخت ز خشم بر فلک مشت / آن مشت تویی تو، ای دماوند

تو مشتِ درشتِ روزگاری / از گردش قرن‌ها پس‌افکند

نی‌نی تو نه مشت روزگاری / ای کوه نی‌ام ز گفته خرسند

تو قلبِ فسردۀ زمینی / از درد ورم نموده یک چند

تا درد و ورم فرو نشیند / کافور بر آن ضماد کردند

شو منفجر ای دلِ زمانه / وآن آتش خود نهفته مپسند

پنهان مکن آتشِ درون را / زاین سوخته‌جان شنو یکی پند:

گر آتشِ دل نهفته داری / سوزد جانت، به جانْت سوگند

از آتشِ آهِ خلقِ مظلوم / وز شعلۀ کیفرِ خداوند

ابری بفرست بر سرِ ری / بارانْش ز هول و بیم و آفند

بشکن ز پی این اساسِ تزویر / بگسِل ز هم این نژاد و پیوند

برکَن ز بُن این بنا که باید / از ریشه بنای ظلم برکند

زاین بی‌خردانِ سفله بِستان / دادِ دلِ مردمِ خردمند

.

( ملک‌الشعرا بهار )