دلم ای وای به دل، وا دلم ای وای دلم - خواجوی کرمانی

منِ بی‌دل چه کنم؟ پیشِ که گویم غمِ دل؟

که ندارم به‌جز از آهِ سحر همدمِ دل

گر نسازد لبِ جانبخشِ توام مرهمِ دل:

دلم'>دلم'>دلم ای وای'>وای به دل، وا دلم ای وای دلم

با حریفانِ صبوحی طَرَفِ جوی بجوی

سنبلِ یارِ گُل‌اندامِ سمن‌بوی ببوی

از برایِ دلم ای مطربِ خوش‌گوی بگوی:

دلم ای وای به دل، وا دلم ای وای دلم

ای خوشا پایِ گُل و فصلِ بهار و لبِ رود

صوفی از رقص نیاسوده و مطرب ز سرود

بشنو این نغمۀ پر زمزمه از زخمۀ رود:

دلم ای وای به دل، وا دلم ای وای دلم

( خواجوی کرمانی )

توضیح: به نظر می‌رسد این شعر (که بخشی از آن اینجا آورده شده است) برای اجرا به صورت ساز و آواز سروده شده باشد