باغبان، هم‌چو نسیمم ز درِ خویش مران / کآب گلزارِ تو از اشکِ چو گلنارِ من است - غزلیّات حافظ

لعلِ سیرابِ به‌خون‌تشنه، لبِ یارِ من است / وز پیِ دیدنِ او، دادنِ جان کارِ من است

شرم از آن چشمِ سیه بادش و مژگانِ دراز / هر که دل بردنِ او دید و در انکارِ من است

باغبان، هم‌چو نسیمم ز درِ خویش مران / کآب گلزارِ تو از اشکِ چو گلنارِ من است

شربتِ قند و گلاب از لبِ یارم فرمود /  نرگسِ او که طبیبِ دلِ بیمارِ من است

آن که در طرزِ غزل نکته به حافظ آموخت / یارِ شیرین‌سخنِ نادره گفتارِ من است

( غزلیّات حافظ )