پس آن بهتر که خود را شاد داری / در آن شادی خدا را یاد داری - خسرو و شیرین نظامی

اگر صد سال مانی، ور یکی روز / بباید رفت ازین کاخِ دل‌افروز

پس آن بهتر که خود را شاد داری / در آن شادی خدا را یاد داری

به وقتِ خوشدلی چون شمعِ پُرتاب / دهن پرخنده داری، دیده پرآب

چو بی‌گریه نشاید بود خندان / وزین خنده نشاید بست دندان

بیاموزم تو را گر کاربندی / که بی‌گریه زمانی خوش بخندی

چو خندان گردی از فرخنده‌فالی / بخندان تنگدستی را، به مالی

نبینی آفتابِ آسمان را / کزآن خندد که خنداند جهان را؟

( خسرو و شیرین نظامی )