ساقی‌نامۀ حافظ

بیا ساقی آن می که عکسش ز جام، / به کیخسرو و جم فرستد پیام،

بده تا بگویم به آوازِ نی / که جمشید کی بود و کاووس کی

بیا ساقی آن می کزو جامِ جم، / زند لافِ بینایی اندر عدم،

به من ده که گردم به تأییدِ جام / چو جم آگه از سرِّ عالم تمام

همان منزل است این جهانِ خراب / که دیده‌ست ایوانِ افراسیاب

کجا رایِ پیرانِ لشکرکشش / کجا شیده آن تُرکِ خنجرکشش

چه خوش گفت جمشیدِ با تاج و گنج / که یک جو نیارزد سرایِ سپنج

نه‌تنها شد ایوان و قصرش به باد / که کس دخمه‌اش هم ندارد به یاد

بیا ساقی آن آبِ اندیشه‌سوز، / که گر شیر نوشد شود بیشه‌سوز،

بده تا روم بر فلک شیرگیر / بهم برزنم دامِ این گرگِ پیر

بیا ساقی آن می که شاهی دهد، / به پاکیِّ او دل گواهی دهد،

به من ده مگر گردم از عیب پاک / برآرم به عشرت سری زین مغاک

من آنم که چون جام گیرم به دست / ببینم در آن آینه هرچه هست

به مستی درِ پارسایی زنم / دمِ خسروی در گدایی زنم

به مستی توان دُرِّ اسرار سُفت / که در بیخودی راز نتوان نهفت

که حافظ چو مستانه سازد سرود / ز چرخش دهد رودِ زهره درود

( مثنوی‌های حافظ )