بیت‌های پایانی شاهنامه - شاهنامه فردوسی بزرگ

بیت‌های پایانی شاهنامه'>شاهنامه

بزرگان و بادانش آزادگان / نبشتند یکسر همه رایگان

نشسته نظاره من از دورشان / تو گفتی بُدم پیش مزدورشان

جز احسنت از ایشان نبُد بهره‌ام / بِکَفت اندر احسنت‌شان زَهره‌ام ...

نگه کن که این نامه تا جاودان / درفشی شود بر سرِ بخردان ...

چنین گفت نوشین‌روان را قباد / که چون شاه را سر بپیچد ز داد

کند چرخ، منشورِ او را سیاه / ستاره نخواند ورا نیز شاه

ستم، نامۀ عزلِ شاهان بوَد / چو دردِ دلِ بی‌گناهان بوَد ...

نباشد کسی در جهان پایدار / همان نامِ نیکو بوَد یادگار ...

سرآمد کنون قصّۀ یزدگرد / به ماهِ سفندارمد، روزِ ارد

ز هجرت شده پنج هشتاد بار / به نامِ جهان‌داورِ کردگار

چو این نامورنامه آمد به بُن / ز من رویِ کشور شود پرسخُن

از آن پس نمیرم که من زنده‌ام / که تخمِ سخن من پراکنده‌ام

هر آن کس که دارد هُش و رای و دین / پس از مرگ بر من کند آفرین

( شاهنامه فردوسی بزرگ )

در بیت سوم : بکفت : ترکید

در بیت چهارم : درفشی شود : مشهور شود

در بیت نهم : معنی مصراع دوم : در روز بیست و پنجم ماه اسفند

در بیت دهم : در مصراع اول : مراد سال چهارصد هجری قمری است