از آن پس نمیرم که من زنده‌ام - شاهنامه فردوسی بزرگ

جهان بر کهان و مهان بگذرد / خردمند مردم چرا غم خورد؟

بسی مهتر و کهتر از من گذشت / نخواهم من از خواب بیدار گشت

همانا که شد سال بر شست و شش / نه نیکو بوَد مردمِ پیر کَش

چو این نامور نامه آید به بُن / ز من رویِ کشور شود پر سخُن

از آن پس که من زنده‌ام / که تخمِ سخن من پراکنده‌ام

هر آن کس که دارد هُش و رای و دین / پس از مرگ بر من کند آفرین

( )

در بیت سوم : کش : مغرور