سخن گفتن بهرام گور در جمع بزرگان دربار ایران پس از برگشتن از هند - شاهنامه فردوسی بزرگ

سخن گفتن بهرام گور در جمع بزرگان دربار ایران پس از برگشتن از هند

1 چنین گفت کز کردگارِ جهان / شناسندۀ آشکار و نهان

2 بترسید و او را ستایش کنید / شبِ تیره پیشش نیایش کنید

3 که او داد پیروزی و دستگاه / خداوندِ تابنده خورشید و ماه

4 هرآنکس که خواهد که یابد بهشت / نگردد به گِردِ بد و کارِ زشت ...

5 نکوشم به آکندنِ گنج، من / نخواهم پراکنده کرد انجمن

6 یکی گنج خواهم نهادن ز داد / که باشد روانم پس از مرگ شاد ...

در ادامه به مردم می‌گوید اگر کسی از کارداران و مأموران و حاکمان من به شما ظلم کرد و شما به من نگفتید تا مجازاتش کنم، گناهی و رنجی که به شما رسیده از طرف خودتان خواهد بود و من نیز از شما در پیشگاه خدا دادخواهی خواهم کرد، چرا که حقیقت مورد ظلم واقع شدن را از من پنهان کردید:

7 گر از لشکر و کاردارانِ من / ز خویشان و جنگی‌سوارانِ من

8 کسی رنج بگزید و با من نگفت / همی دارد آن کژّی اندر نهفت

9 ورا از تنِ خویش باشد بزه / بزه کی گزیند کسی بی‌مزه؟

10 منم پیشِ یزدان از او دادخواه / که در چادرِ ابر بنهفت ماه ...

سپس با سپینود (دختر شنگل پادشاه هند که همسر بهرام گور شد و به ایران آمد) و به همراه لشکریان، به آتشکدۀ آذرگُشَسب می‌روند. این آتشکده یکی از سه آتشکدۀ مهم عهد ساسانی در آذربایجان بود که مخصوص شاهان و سپاهیان بود. در آنجا سپینود را از دین خود (که احتمالا بت‌پرستی یا بودایی بود) به دین زرتشتی درمی‌آورد:

11 نشست آن زمان شاه و لشکر بر اسپ / بیامد سویِ خانِ آذرگشسب

12 بسی زرّ و گوهر به درویش داد / نیاز آنکه بنهفت از او بیش داد

13 پرستندۀ آتشِ زردهُشت / همی رفت با باژ و بَرسَم به مُشت

14 سپینود را پیشِ او بُرد شاه / بیاموختش دین و آیین و راه

15 بشستش به دینِ بِه و آبِ پاک / ازو دور شد گَرد و زنگار و خاک

( شاهنامه فردوسی بزرگ )

در بیت نهم : بزه : گناه – معنی مصراع دوم : چگونه ممکن است کسی بدون لذت گناه کند؟

در بیت دهم : معنی بیت : من از آن کس که حقیقت را زیر چادر نهان کند و بخواهد ماه (حقیقت) را بپوشاند، پیش خدا دادخواه خواهم بود

در بیت سیزدهم : باژ : دعایی که زرتشتیان هنگام پرستش زیرلب زمزمه می‌کنند – برسم : چند ترکه چوب (معمولا انار) که هنگام دعا زرتشتیان به دست می‌گیرند