اگر سیرتم خوب و گر مُنکر است / خدایم به سرّ از تو داناتر است - بوستان سعدی

بُوَد خار و گُل با هم ای هوشمند / چه در بند خاری ؟ تو گل دسته بند

کرا زشتخویی بُوَد در سرشت / نبیند ز طاووس جز پای زشت

منه عیب خلق ای فرومایه پیش / که چشمت فرو دوزد از عیب خویش

چو بد ناپسند آیدت، خود مکن / پس آنگه به همسایه گو خود مکن

من ار حق‌شناسم و گر خودنمای / برون با تو دارم، درون با خدای

اگر سیرتم خوب و گر مُنکر است / خدایم به سرّ از تو داناتر است

تو خاموش اگر من بِهَم یا بدم / که حمّالِ سود و زیان خودم

نکوکاری از مردم نیک‌رای / یکی را به دَه می‌نویسد خدای

تو نیز ای عجب هر کرا یک هنر / ببینی، ز دَه عیبش اندر گذر

نه یک عیب او را بر انگشت پیچ / جهانی فضیلت برآور به هیچ

چو دشمن که در شعر سعدی، نگاه / به نفرت کند ز اندرونِ تباه

( بوستان سعدی )