مَی خور که صد گناه، ز اغیار در حجاب / بهتر ز طاعتی که به روی و ریا کنند - غزلیّات حافظ

آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند / آیا بوَد که گوشۀ چشمی به ما کنند ؟

دردم نهفته بِه ز طبیبانِ مدّعی / باشد که از خزانۀ غیبم دوا کنند

معشوق چون نقاب ز رخ درنمی‌کَشد / هر کس حکایتی به تصوّر چرا کنند ؟

چون حُسنِ عاقبت نه به رندیّ و زاهدی است / آن بِه که کارِ خود به عنایت رها کنند

حالی درونِ پرده بسی فتنه می‌رود / تا آن زمان که پرده برافتد چه‌ها کنند

مَی خور که صد گناه، ز اغیار در حجاب / بهتر ز طاعتی که به روی و ریا کنند

پنهان ز حاسدان به خودم خوان، که مُنعِمان / خیرِ نهان برای رضایِ خدا کنند

حافظ، دوامِ وصل میسّر نمی‌شود / شاهان، کم التفات به حالِ گدا کنند

( غزلیّات حافظ )

گفته‌اند که خواجه این غزل را در پاسخ غزلی از شاه نعمت‌الله ولی، صوفی معاصر خود سروده است به مطلع:

ما خاکِ راه را به نظر کیمیا کنیم / صد درد را به گوشۀ چشمی دوا کنیم

در بیت چهارم : معنی مصراع دوم : پس بهتر آن است که کار خود را به عنایت و لطف خدا واگذاریم و به او توکّل کنیم

در بیت ششم : تضمینی است از شعر سعدی :

هفتاد زلّت از نظرِ خَلق در حجاب / بهتر ز طاعتی که به روی و ریا کنیم

در بیت هشتم : خواجه در کلمۀ شاهان تعریض و طنزی به شاه شاه نعمت‌الله ولی دارد