به بال و پر مرو از ره، که تیرِ پرتابی / هوا گرفت زمانی، ولی به خاک نشست - غزلیّات حافظ

از این رِباطِ دو در چون ضرورت است رحیل / رِواق و طاقِ معیشت، چه سربلند و چه پست

به هست و نیست مرنجان ضمیر و خوش می‌باش / که نیستی است سرانجامِ هر کمال که هست

به بال و پر مرو از ره، که تیرِ پرتابی / هوا گرفت زمانی، ولی به خاک نشست

( غزلیّات حافظ )